حتماً گاهی وقت این سوال را از خود پرسیده‌اید که چرا نهادهای بین المللی مثل سازمان ملل، یونیسف و سازمان‌های بنام خیریه و غیره نهادها با شور و شوق فراوان به یکباره‌گی و در عین بحران که کشورهای فقیر و یا جنگ زده در آن دست‌وپا می‌زنند سر و کله‌ی شان پیدا می‌شود، و اقدام به جمع آوری کمک به کشورهای درگیر بحران می‌کنند. گاهی هم شاید فکرکنیم که این نهادها به راستی هدف‌شان خیر است و از سر دلسوزی اقدام به این کمک‌ها می‌کنند.اما شاید شما این ضرب المثل معروف فارسی را شنیده باشید که می‌گویند:"هیچ گربه‌ی (پشک) محض رضای خدا موش نمی‌گیرد"
واقعیت نهادهای بین‌الملل هم دقیقاً همین گونه است و هیچ کدام از آنها در واقع محض رضای خدا یا آنچه که آن را به ظاهر کمک‌های بشر دوستانه می‌نامند اقدام به کمک نمی‌کنند. برای آنها مهم نیست که به چه تعداد انسان؛ طفل، زن و مرد در افغانستان قرار است از شدت گرسنگی بمیرند و یا این که به دلیل جنگ و ناامنی چه تعداد انسان قرار است خانه و کاشانه خود را از دست داده و آواره شوند.
این نهادها هیچ دلسوزی برای ما نداشته و ندارند، بلکه فرصت را غنیمت شمرده از آب گل آلود برای خود ماهی می‌گیرند. در واقع جنگ و بحران‌های مختلف در کشورها باعث می‌شود تا این‌ها تحت شعارهای گوناگون و فریبنده برای خود زمینه تجارت و جمع آوری پول را فراهم سازند. این نهادها در طول دو دهه، تحت همین عنوان، احتمالاً، ده‌ها میلیارد دالر را بنام افغانستان و مردم آن جمع آوری کرده‌اند، اما بیشتر از ۶۰ در صد این پول‌ها را برای مصارف خودشان از قبیل؛ دفتر و تهیه لوازم و حقوق کارکنان و مخارج سفرهای‌شان و غیره هزینه می‌کنند و فقط بین بیست الی سی درصد آن پول‌ها را، آن هم اغلب در جاهای مصرف می‌نمایند که به مشکل و ضرورت اصلی مردم آن قدر ارتباط ندارد، مثل احصایه‌گیری، آگاهی دهی و ایجاد سمینار‌های آموزشی و غیره.
هم‌چنان در بیشتر مواقع اخبار و گزارشاتی که از سوی این نهادها در مورد بدتر شدن اوضاع در کشورهای مختلف به نشر سپرده می‌شود حقیقت نداشته و تنها هدف‌شان این است تا از کاه کوه بسازند و نشان دهند که وضعیت بحرانی است و مردم نیاز به کمک‌های فوری دارند. در واقع می‌توان گفت که این نهادها با نشر چنین اخبار و گزارش‌ها برای خود بازاریابی می‌کنند تا این گونه تجارت پرسود خود را در کشورهای مثل افغانستان به راه بی‌اندازند و میلیون‌ها و یا میلیاردها دالر که به نام کمک جمع آوری می‌شود را به جیب خود سرازیر کنند.
پس به هیچ صورت نباید فریب این سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی را خورد. آنها تنها در پی حصول اهداف خود تحت عناوین مختلف و شعارهای دلگرم کننده پا پیش می‌گذارند و وضعیت مردم و مشکلات آنها تنها یک بهانه است و بس. اگر این‌ها صادق می‌بودند در طول این بیست‌سال با حضور پررنگ‌شان مشکلات افغانستان را حل می‌کردند.
در چنین حالت مسئولیت برمی‌گردد به دولت تا با راه‌کار درست از مشکلات اقتصادی و فقر که این نهادها در حال حاضر به آن دامن می‌زنند جلوگیری کنند تا بیشتر از این مردم در سراسیمه‌گی قرار نگیرند.