الله متعال اسلام را نازل نمود تا بشر را از تنگنای دنیا به فراخنای آخرت هدایت نماید و این هدایت آن‌چنان شامل و کامل بود/است که از عبادت تا سیاست را در خود جا داده است. الله متعال انسان‌ها را به شکل قبیلوی خلق کرد و در روابط میان انسان‌ها اصل را بر این قرار داد که مسلمانان باید میان هم ترحم داشته و با کفار شدید باشند. رعیت بر حاکم و حاکم بر رعیت گمان نیک داشته باشد اما در مقابل کفار اصل را بر سوء ظن و بی اعتمادی قرار دهند.
توافقنامه دوحه که به تاریخ ۲۹ فبروری میان امارت اسلامی و ایالات متحده آمریکا به امضاء رسیده است واضح می‌سازد که در این دو سال بارها توسط آمریکا نقض شده و می‌شود و در این مورد خود را پاسخگو نیز نمی‌داند. گفته می‌شود که آمریکا بیش از ۱۰۰۰ بار این توافقنامه را نقض کرده است که آخرین بار آن حمله طیاره‌ی بی‌سرنشین آمریکایی بر کابل است که در نتیجه‌ی آن ادعا شده است که دوکتور ایمن‌الظ.واهری هدف قرار گرفته و به ش.هادت رسیده است. این بدین معنی است که آمریکا به هیچ اصولی متعهد نیست حتی حقوق و قواعد سکولاری که خودش آنرا ترویج می‌کند.
آمریکا و غیره قدرت‌های غربی/شرقی وقتی تعهد و پیمانی را انجام می‌دهند در حقیقت یک پیمانی نیست که به آن صادق باشند؛ آن مکر و حیله‌ی دیگری‌ست تا برای شکست دشمن خویش زمان را خریداری نموده و یا خود را از شکست بزرگ و ننگین نجات دهد. از سوی دیگر متن‌های حقوقی و قواعد حاکم بر جهان امروز همیشه در خدمت قدرت‎های بزرگ بوده است. این سیاست قدرت های بزرگ است که حقوق بین‌الملل را تعریف، تعدیل و حتی می‌تواند نقض کند در حالی‌که در مقابل هیچ کسی خود را پاسخ‌گو نیز نمی‌داند؛ چون قدرت دارد، پس حق را تعیین نموده و حق را تفسیر می‌کند. حتی امروز تفسیر و تعبیر متن توافقنامه دوحه را آمریکا به دوش گرفته است و تعبیر خود را حق دانسته و تحمیل می‌کند.
آمریکا در نقض پیمان‌های خویش تاریخ طولانی دارد؛ از نقض توافقنامه برجام گرفته تا خروج از توافق اقلیمی پاریس و نقض پیمان منع موشک‌های هسته‌ای میان‌برد با شوروی... این‌ها مثال‌های از برخورد یک‌طرفه و قلدرانه آمریکا با توافقات حقوقی است. آمریکا خود را تا زمانی متعهد به یک پیمان می‌داند که از آن نفع ببرد، امروز نیز توافقنامه دوحه را منحیث وسیله‌ی فشار برعلیه امارت استفاده نموده و کوشش می‌کند توسط آن امارت را از موقف اسلامی اش پائین آورده و آنرا در نظم لیبرال جهانی ذوب نماید.
وقتی کفار پیمان خویش را نقض می‌کنند در حقیقت بر مسلمانان هیچ حقی ندارند که به تعهد خویش ادامه دهند، به خصوص اگر حریم، جان و عزت مسلمانان در آن خدشه دار شده و کفار به آن دست درازی کنند. مسلمانان در وفا به عهد مشهور اند اما با ناقضین آن برخورد سنگین را انجام می‌دهند. مگر یهودی‌های بنی‌قریظه را بیاد ندارید که وقتی در جنگ خندق به پیمان خویش خیانت کردند و با مشرکین قریش یک‌جا شدند رسول الله صلی الله علیه وسلم من‌حیث رییس دولت اسلامی چگونه با آنها برخورد کرد؟ مگر گردن‌های شان را نَزَد و مال شان را به غنیمت نگرفت؟! درحالی‌که مسلمانان سلاح‌های خود را پس از جنگ خندق به زمین نگذاشته بودند که از نقض توافقنامه یهودی‌ها خبر آمد و الله متعال امر کرد که به سوی بنی‌قریظه بروند و آنها را به جزای اعمال شان برسانند.
در همان روزی‌كه رسول خدا صلى الله عليه وسلم از احزاب به مدينه بازگشتند؛ وقت ظهر، جبرئيل نزد آن حضرت آمد، در حالی‌كه ايشان در خانه اُم سلَمه رضی الله تعالی عنها غسل مـی‌كردنـد، گفت: مگر اسلحه بر زمين گذاشته‌ايد؟ فرشتگان هنوز اسلحه از دست فرو ننهاده‌اند؛ و من هم اينک از تعقيب اين جماعت بازمی‌گردم! با اطرافيانتـان قيـام كنيـد و بـر بنی‌قريظه بتازيد، من نيز پيشاپيش شما حركت می‌كنم، و قلعه‌هايشان را بر سرشـان می‌لرزانم، و در دل‌های‌شان ترس و وحشت می‌افگنم!
پس باید دانست که اولین و اساسی ترین عهد ما مسلمانان با الله متعال است. در توافقنامه‌ی ما با الله متعال آمده است که تنها از او اطاعت کنیم، تنها دین او را نصرت دهیم، تنها بر او توکل کنیم و تنها از او بخواهیم. میثاق ما با الله متعال این‌ست که او را رب و مربی خویش بدانیم، دین او را حاکم نماییم و در راه دین او جهاد کنیم تا باشد که دشمن ذلیل شود و دین اسلام بر تمام ادیان و نظام‌ها غالب و ظاهر گردد. این پیمان ما با خدا است و هر پیمانی را که این پیمان را نقض کند و خلاف آن باشد به دیوار می‌زنیم.

وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّک مِن بَنی ءَادَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّیتهَمْ وَ أَشهَدَهُمْ عَلی أَنفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّکمْ قَالُواْ بَلی شَهِدْنَا أَن تَقُولُواْ یوْمَ الْقِیامَةِ إِنَّا کنَّا عَنْ هَذَا غَافِلِین * اوْ تَقُولُوا إِنَّما أَشْرَک آباؤُنا مِنْ قَبْلُ وَ کنَّا ذُرِّیةً مِنْ بَعْدِهِمْ أَ فَتُهْلِکنا بِما فَعَلَ الْمُبْطِلُونَ * وَ کذلِک نُفَصِّلُ الْآیاتِ وَ لَعَلَّهُمْ یرْجِعُونَ
و هنگامی را که پروردگارت از پشت فرزندان آدم، ذریه آنان را برگرفت و ایشان را بر خودشان گواه ساخت( از آنان اعتراف گرفت) که آیا رب شما (مربی و قانونگذار شما) نیستم؟ گفتند: «بلی، گواهی دادیم» (خداوند چنین کرد) تا مبادا روز قیامت بگویید ما از این امر و پیمان غافل بودیم. یا بگویید پدران ما پیش از این مشرک بوده‌اند و ما فرزندانی پس از ایشان بودیم. آیا ما را به خاطر آنچه باطل اندیشان انجام داده‌اند هلاک می‌کنی؟. و این‌گونه آیات [خود] را به تفصیل بیان می‌کنیم، و باشد که آنان [به سوی حقّ] بازگردند. (سوره اعراف،۱۷۲-۱۷۴)